Het doen aan logistiek betekent steeds willen optimaliseren, dus ook veranderen ( kaizen ), vandaar onderstaand verhaal

......Zo was er een oude-nederzetting waar alles goed georganiseerd verliep.De taken waren er goed verdeeld. Eenvoudigweg kon je zeggen dat de vrouwen zorgden voor de huishouding en de mannen zorgden er voor dat er eten op tafel kwam. Voor de vrouwen betekende dat wassen, voor de kinderen zorgen, de hut schoonhouden en eten koken.De mannen waren voornamelijk de hele dag aan het jagen

    Een vermoeiende bezigheid. Niet alleen moest het wild gevolgd worden waarbij er grote afstanden moesten worden overbrugd, maar was men dan uiteindelijk succesvol dan moest men ook het gevangen wild nog terug slepen naar huis.’s

Avonds werd er dan door de mannen tegenover de vrouwen flink geklaagd over hoe zwaar ze het dan ook wel niet hadden.

Reden des als te meer om de leeftijdsgrens om als man te worden beschouwd die mee kan gaan jagen op tenminste12 jaar te houden.

Zijn ze jonger, dan worden ze als kinderen beschouwd die zolang de vrouwen helpen met hun taken. Zo was er een jongen die nog steeds niet mee mocht op jacht. Hij was nog maar 12 jr en daarom niet oud genoeg om als man voor de jacht beschouwd te worden. Elke ochtend ging hij dan ook met zijn moeder mee om het wasgoed te dragen dat in de rivierbedding werd gewassen. Wat de jongen al opgevallen was dat er, wanneer hij goed keek, er grote vissen in het rond zwommen. Hij mocht dan nog niet oud genoeg zijn om te jagen, maar deze vissen durfde hij nog wel aan. Op een dag dus een speer gemaakt. En jawel, na een paar keer misgegooid te hebben lukte het hem om een vis aan zijn speer te rijgen.

De vis bleek, na deze een poos aan het spit boven een klein vuur gebraden te hebben, heerlijk te smaken

Al gauw kreeg hij handigheid in het vangen en braden van de vis. Vol trots vertelde de jongen zijn belevingen aan zijn vader en liet deze van de vis proeven

“Vader”, zei hij. “Stelt u zich eens voor hoe goed dit voor ons dorp is zou kunnen zijn.” “Nooit meer die uitputtende verre zware jachttochten”. Trots maakte de vader een afspraak met het dorpshoofd. Het dorpshoofd aarzelde eerst. Hij hoorde wel meer verhalen over die jongen. Altijd had dat te maken met eigenaardige nieuwigheden. Zo had de jongen thuis in plaats van de bosbessen te gaan plukken in het bos, wat toch heel gebruikelijk was, jonge bosbesstruiken uit het bos gehaald en achter hun hut geplant. Maar uiteindelijk toog vader trots met een gebakken vis naar het dorpshoofd om te vertellen en laten zien wat zijn zoon had ontdekt. Er werd later nog een vergadering aan gewijd en daar werd besloten dat de zoon alle jagers zou laten zien wat hij had ontdekt

Daarom gingen de mannen in plaats van jagen naar de rivier, waar de jongen hun zou leren op vissen op de manier zoals hij dat deed. De jongen was hoopvol gestemd. Immers had hij te maken met ervaren jagers die toch zulke grote vissen zo aan hun speer zouden moeten kunnen rijgen. Bij de rivier aangekomen liep de jongen naar de waterkant. Op een afstand, en naar mate ze oever naderden werd deze afstand steeds groter, gevolgd door de groep mannen. De jongen stond uiteindelijk aan de waterkant, en jawel, daar zwommen de vissen. En het waren er niet alleen veel, maar ook waren er hele grote bij. Hij wenkte de mannen dichterbij en wees in het water en riep; ”Kijk eens, daar is er één en daar. Daar een hele grote!” Maar hoe goed de mannen ook keken ze zagen geen enkele vis! En hoe enthousiast de jongen ook wees waar ze moesten kijken

Ze zagen alleen zichzelf, weerspiegeld in het water

Moraal van dit verhaal

Verandering wordt direct geassocieerd met gevaar voor zichzelf.(en ik dan?) Eigenlijk schuilt er in ons nog altijd iets van die Neanderthaler. Verandering is gevaarlijk, eigenlijk letterlijk niet afwijken van de geëffende paden. Daarvoor zijn we nog te "kort" geëvalueerd. Wanneer we de tijdsduur van het ontstaan van de aarde voorstellen als 1 jaar dan lopen we nog maar enkele seconden rond.

Ter vergelijking: de dinosaurussen 3 maanden.

Mensen zijn in principe niet voor verandering en willen alleen maar vast houden aan oude vertrouwde gewoontes. Hierdoor ontgaat hun veelal de kansen en mogelijkheden die voorhanden zijn om dingen structureel te verbeteren. Sterker nog, het merendeel zal geen kans voorbij laten gaan om een voorgenomen verandering te dwarsbomen. Overgaan naar een ander manier van productiebesturing? We doen het toch altijd al

zo

Laat daarom eens iemand anders kijken naar de 'gewoontes'. De 'gewoontes' die misschien wel de belangrijkste gewoonte van een productieonderneming is. Het doen aan productieplanning, de enige vorm van productiebesturing.

Probeer door de weerspiegeling heen te kijken. Uiteraard kijken wij, door specifieke kennis en ook al door een groot referentiekader, mee en

wijzen u op de weg naast de geëffende paden.

Het gevoel dat het beter kan leeft, echter het is moeilijk om dit in bij ons bedrijf gestalte te geven. Iedereen weet het, maar zal dit altijd projecteren op zichzelf

De' acht traditionele redenen om tegen verandering /vernieuwing te zijn luiden

- Dit zal nooit werken

- Dit kunnen we niet betalen

- Zo hebben wij het nog nooit gedaan

- Hier zijn wij nog niet klaar voor

- Dit is niet onze verantwoordelijkheid

- Het gaat toch goed zo

- Wij hebben het laatst nog geprobeerd en toen werkte het ook niet

- Nee